Chociaż wszystkie mają „dziury” w swoich nazwach, istnieje duża różnica między czarną dziurą a macicą. Czarna dziura to coś, o czym wiemy, że istnieje we wszechświecie, ponieważ naukowcy ją zaobserwowali, podczas gdy tunel czasoprzestrzenny jest nadal teoretyczny, ponieważ nie został odkryty.
Czarne dziury powstają, gdy gwiazda zapada się i umiera sama (przez NASA). Kiedy gwiazda kończy się paliwem, jej masa w końcu wpływa do jądra, gdzie grawitacja staje się tak duża, że rdzeń zapada się i pojawia się supernowa. Pozostała czarna dziura została skompresowana do niezwykle gęstego punktu znanego jako osobliwość, w którym masa jest stłoczona w tak małej przestrzeni, że nasze rozumienie czasu i przestrzeni załamuje się, jak twierdzą naukowcy, w rzeczywistości załamuje się i nie istnieje. Po utworzeniu czarnej dziury wywiera ona tak silne przyciąganie grawitacyjne, że przyciąga każdy zbliżający się obiekt. Nawet światło nie może uciec. Są jak motele z karaluchami – kiedy się zameldujesz, nigdy nie wyjdziesz.
Rozmiar czarnej dziury może być mylący. Rzeczywisty rozmiar otworu nie jest równy jego masie. Według NASA uważa się, że najmniejsze czarne dziury mają wielkość pojedynczego atomu, ale zawierają masę dużej góry. Największe dziury nazywane są „supermasywnymi” i chociaż uważa się, że mają rozmiar dużej kuli, zawierają łączną masę ponad miliona słońc. Naukowcy wiedzą na pewno, że w centrum każdej dużej galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura. Na przykład ta w galaktyce Drogi Mlecznej nazywa się Strzelec A.
Tunele czasoprzestrzenne zwijają przestrzeń i czas, tworząc skróty
Podczas gdy czarna dziura prowadzi do ślepego zaułka znanego jako osobliwość, tunel czasoprzestrzenny teoretycznie tworzy pomost między dwoma punktami w czasie i przestrzeni. Jest to zdecydowanie science fiction, a ta teoretyczna koncepcja była przez lata wykorzystywana w wielu fikcyjnych książkach i filmach. Prawda jest taka, że naukowcy nie wiedzą, czy naprawdę istnieje.
Teoria tuneli czasoprzestrzennych opiera się na danych stworzonych w 1915 roku przez ogólną teorię względności Alberta Einsteina. Rok później austriacki fizyk Ludwig Flamm rozpoznał istnienie „białej dziury” – odwrotności w czasie czarnej dziury – gdzie tunel mógł w jakiś sposób połączyć wejście czarnej dziury. Dwie osoby i tak narodziła się teoria tuneli czasoprzestrzennych . Po prawie dekadzie doskonalenia ogólnej teorii względności Einstein doszedł do wniosku, że masywne obiekty rzeczywiście mogą zniekształcać tkankę czasoprzestrzeni, a wynikające z tego zniekształcenie manifestuje się poprzez grawitację. Według Space.com, podczas pracy z fizykiem Nathanem Rosenem w 1935 roku, obaj zaproponowali ideę, że „mosty” w przestrzeni i czasie mogą istnieć, aby wypełnić ogromną lukę między tymi dwoma punktami, umożliwiając podróże kosmiczne… Ten skrót jest znany jako Most Einsteina-Rosena (znany również jako Worm Hole).
Tam, gdzie czarne dziury wciągają rzeczy i nigdy ich nie wypuszczają, tunele czasoprzestrzenne mogą przenosić coś z jednego miejsca do drugiego – być może nawet przez czas i inne wszechświaty – o ile tylko uda nam się je znaleźć i ostatecznie udowodnić, że teoria jest zgodna z rzeczywistość.